Reactie:

Beste mvr, u bent gestopt en mijn vraag is: is de kanker teruggekomen? ik wil ook stoppen, maar ben ontzettend bang dat de kanker terugkomt, mijn oncoloog zegt is uw eigen keus, ik heb veel bijwerkingen, ben 72 jaar. Ik weet niet wat ik moet doen, de kans als ik stop is 5 tot 10% dat het terugkomt. ik ben nu 3 weken gestopt en voel me veel beter, ik weet me geen raad meer, geen enkele onocoloog geeft eerlijk antwoord. Thea

21-01-2014 16:10

Reactie:

Beste Mevrouw, Mijn vraag is: Bent U zelf gestopt met Femara,of heeft de arts het U voor gesteld? Ik heb nl.ook veel bijwerkingen,en denk er ook over om te stoppen.Maar wil het toch wel even met de oncoloog overleggen. Vr.groet Catherina (Red; wij adviseren altijd om stoppen of wijzigen van medicatie in overleg te doen met uw behandelend arts)

11-04-2012 08:54

Reactie:

Hoi Suzan, ik herken je klachten en van al die anderen met ons! Ik ben 51 en ik slik nu bijna een jaar femara. Ik probeer positief te blijven en vooral in beweging blijven. Ik voel me beter als ik gezwommen heb, gewandeld heb of wat dan ook doe. Komop ga weer dansen, dance the shit away! Hoop zo dat je daar weer energie van krijgt, mij hept het enorm al moet ik het soms een beetje bezuren als ik teveel doe. Sterkte hoor, je kunt het! lieve groetjes Wilmaat.

13-08-2011 16:23

Reactie:

Hallo Suzan, Ik ben net zo oud als jij en heb het zelfde verhaal. Ik had het zelf kunnen schrijven. Ik ben nu vier jaar aan de hormonen en ik vind het echt heel zwaar. Maar ja, stoppen is ook geen optie. Je hebt eigenlijk geen keus. Ik probeer te accepteren dat het de enige manier is om ervoor te zorgen dat de kanker niet terugkomt, maar heb er vaak moeite mee. Ik probeer maar bij de dag te leven. Ik heb helaas geen goede tips voor je. Behalve dan dat door bewegen de pijnen in de loop van de dag wel verminderen. Rust roest. Maar ja, sporten kost heel veel energie en ik weet niet of je dat op kunt brengen. Ik heb via een reintegratie bureau gesport, maar dat was geen succes. Ik kwam er soms al huilend binnen en ging met veel blessures en pijn weer naar buiten. Soms werkt ook dat niet. Ik werd ook behoorlijk boos op mensen die denken dat sporten en positief denken alles oplost. Soms gaat het gewoon niet en verergeren de klachten alleen maar. Bij mij helpen wandelen en zwemmen. Gewoon rustig aan. Ik heb gelukkig veel hobby's om me bezig te houden en ga regelmatig een stuk met de honden wandelen. Werken durf ik niet meer, bang dat ik het niet vol ga houden. Mijn libido is ook zo goed als verdwenen. Soms maak ik ff zin en er moet behoorlijk wat glijmiddel aan te pas komen. Ik heb meer behoefte aan een lekkere knuffel eerlijk gezegd. Gelukkig begrijpt mijn partner dat. Ik ga er maar van uit dat het tijdelijk is. Het klinkt misschien raar, maar ik had afstand genomen van mijn lichaam. Had er niets meer mee. Deed pijn, was beschadigd. Nu probeer ik met behulp van therapie weer aandacht aan mezelf te schenken en weer van mezelf te houden, met littekens en al. Ik hoop dat mijn zelfvertrouwen dan weer wat terugkomt en ik wat lekkerder in mijn vel ga zitten. Is wel belangrijk voor een prettig sexleven. Ik ga zoals gezegd zo rustig mogelijk mijn eigen gangetje en bepaal steeds weer opnieuw of ik iets aankan. Als ik slecht heb geslapen, dan ga ik 's middags een middagdutje doen. In het begin voelde ik me daar schuldig over, maar het wordt al minder. Zo langzamerhand begin ik weer wat beter voor mezelf te zorgen. En het steunt me ook wel om te weten dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. Lieve groetjes, Karin

21-01-2011 06:51